Forum szkoły HoGwArt

Gość

Charakterystyka:
Liście:
długie, lekko karbowane
Kwiaty:
zielonożółte, kielichowate o krótkich łodygach
Owoc:
żółtawe jagody
Korzeń:
gruby, mięsisty, brązowy, często rozwidlony
Roślina trująca : zawiera m.in. atropinę i alkaloidy z grupy tropanów.
Zastosowanie:
Hodowana dla korzeni i jadalnych jagód.
• Roślina lecznicza :
Stosowana w produkcji środków przeciwbólowych, zwłaszcza w chorobach reumatycznych.

Ciekawostki:
Użyta we właściwych dawkach może działać silnie erotyzująco. Przedawkowanie korzenia jest niebezpieczne z powodu podrażnienia dróg oddechowych i może łatwo doprowadzić do śmierci.
W starożytności mandragorę uważano za środek przeciwbólowy i nasenny. Spożywana w większych ilościach miała wywołać delirium, a nawet doprowadzać do szaleństwa.
Używano jej więc do ukojenia chronicznych bólów, a także przepisywano na melancholię, reumatyzm i drgawki. Jako roślina lekarska wymieniona jest już w tzw. papirusie Ebersa.
Hipokrates zalecał stosowanie małych doz nalewki dla opanowania depresji i stanów lękowych. Teofrast zalecał stosowanie na rany po zmieszaniu z mąką. Zauważył też, że jest silnym afrodyzjakiem.
Rzymianie używali mandragory jako środka znieczulającego, podając pacjentom przed operacją kawałek jej korzenia do żucia. Była także popularnym składnikiem miłosnych eliksirów, a najsilniejsze z nich miała sporządzać sama Kirke, toteż mandragorę nazywano Kirkaia, tj. roślina czarodziejki Kirke.
Mandragora była atrybutem bóstw podziemnych, zsyłających śmierć, takich jak Hekate, w której czarodziejskim ogrodzie rosła. Mandragora zwana była przez Greków również Apollinaris od stanów transu Pytii delfickiej, wieszczki Apollina.
W średniowieczu i później silnie zgrubiały, rozgałęziony korzeń (tzw. alrauna) tej rośliny był uważany za środek magiczny. Jednak magiczny był jedynie korzeń o humanoidlanych kształtach. Najczęściej szukano go pod szubienicą, skąd odpadajace części ciała wisielca zapewniały mandragorze doskonałą pożywkę. Wg. niektórych podań mandragora wyrastała z nasienia skazańca, wytryskającego tuż prrzed śmiercia. Aby wydobyć korzeń należało majpierw roślinę polać moczem kobiecym, lub jeszcze lepiej krwią menstruacyjną. Następnie można było korzeń delikatnie, acz głęboko obkopać dookoła, ale za żadne skarby nie wyciągać go z ziemi. Dla pewności trzeba było jeszcze zakreślić dookoła rośliny trzy magiczne kręgi przy pomocy miecza. Mandragorę wyciągnąć powinien z ziemi czarny pies, któremu przywiążywano do szyi sznurek, a drugi koniec do rośliny. Mandragora wyrywana z ziemi wydawała ludzki krzyk, który zabił tego kto go usłyszał. Tak więc śmierć dotykała psa, a osoba chcąca korzeń mogła spokojnie zabrać go do domu.
Korzeń przypomina ludzką postać i podobno kiwał główką gdy zadało mu się pytanie i odpowiedź na nie była pozytywna.
Jagody, nazywane „jabłkami miłości” były uważane za środek przeciw bezpłodności, pobudzający żądze miłosne, próżność w małych dozach i głupotę w dużych.